Por një kthesë e beftë dhe e trishtë e fatit ndryshoi shumë gjëra. Babai i Laurës humbi jetën në moshën 26-vjeçare nga një aksident. Halla mori rolin e nënës për dy vajzat, një detyrë që iu ngarkua përmes një mesazhi në ëndërr.

Laura: 4 ditë pasi filloi shkolla, nga ora 11 e gjysmë e natës bie dera dhe aty shikojmë xhaxhain me nusen e vet dhe i thonë mamit që “Artani ka vrarë pak këmbën, është në spital”.

Ardit Gjebrea: Artani ishte babai yt.

Laura: Babi im. Aty pastaj vetëm ulërimat e mamit dëgjoj dhe nuk mbaj më mend asgjë. Pastaj po e kaloj, shikoj veten që jetoj në një shtëpi me hallën…

Ardit Gjebrea: Çfarë kishte ndodhur?

Laura: Babi im kishte bërë aksident rrugës për t’u kthyer te ne në shtëpi me biçikletë dhe kishte humbur jetën. 26 vjeç ka qenë dhe ne e gjetëm veten në një familje të re: unë, halla, mami dhe motra. Mami 26 vjeç mori rolin e babait, iu fut punës për të përballuar jetesën. Normalisht, në mes të Tiranës me dy goca të vogla, njerwzit jepnin mendime të ndryshme, disa thoshin “çoje në jetimore’, mami jo, halla erdhi me ne. Halla u bë mami jonë dhe mami vazhdoi punën. Pastaj neve na çonte në shkollë halla, zinte miqësime zyshat që si e si, “m’i mbani mirë gocat”. Që të kalojmë te halla,ajo kishte një lidhje shumë të veçantë, ka tre vëllezwr dhe ngaqë është e bukur, për mua është e bukur, ishin shumë fanatikë. Babi im ka qenë shumë fanatik dhe atë periudhë kur babi ka humbur jetën, për një zënkë vëlla e motër tip fanatizmi, nuk flisnin, ishin zemëruar. Kur ndodhi kjo e babit, halla e ka parë në ëndërr, i ka dhënë porosi që “m’i ke amanet gocat”.