Teksa po festonin përvjetorin e artë të martesës, në një mbrëmje të qetë në shtëpinë e tyre, ai i kërkoi gruas së tij që të uleshin dhe të flisnin si dikur, kur ishin të rinj. Me zërin që i dridhej dhe sytë e mbushur me lot, ai i rrëfeu asaj:

“Ka diçka që duhet ta dish… Kam jetuar me një gënjeshtër të vogël për gjithë këto vite. E bëra nga frika se mund të të humbisja, jo sepse nuk të doja.”

Ai pranoi se në fillimet e lidhjes së tyre, kishte bërë një zgjedhje që nuk ia kishte treguar kurrë – një vendim që kishte ndikuar në mënyrën si kishte nisur jeta e tyre bashkëshortore. Edhe pse e kishte dashur me gjithë shpirt, i kishte fshehur një të vërtetë që e kishte ndjekur si hije gjatë gjithë jetës së tyre së bashku.

Por ajo që ndodhi më pas, i habiti të gjithë.

Gruaja, e cila e kishte dëgjuar me qetësi rrëfimin e burrit të saj, nuk shpërtheu në zemërim, nuk bërtiti dhe as nuk u ngrit të largohej. Ajo thjesht i mori dorën, e shikoi në sy dhe i tha:

“E dija.”

Ai mbeti i shtangur.

“E ndjeva që në fillim,” – vazhdoi ajo me zë të butë – “por vendosa të të dua gjithsesi. Sepse dashuria nuk është të gjesh dikë të përsosur. Është të shohësh të metat, të ndjesh të vërtetën dhe të zgjedhësh të qëndrosh. Ti ishe zgjedhja ime çdo ditë për 50 vjet – dhe do të jesh deri në frymën time të fundit.”